Dag 13, 14, 15 en 16 Boekarest

Bij het wakker worden in de trein op de 13de dag heb ik mij eerst rustig aangekleed. Wassen en scheren kon ik niet in de douche ruimte van de wagon omdat die ruimte te klein was voor mij, gezien mijn cloesterfobie voor kleine afgesloten ruimtens. Dus dat heb ik gedaan in mijn luxe coupe die was voorzien van een eigen wasbak met alles er op eraan. In Bravos stapten al mijn medepassagiers uit. Meteen kreeg ik.spijt dat ook ik hier niet uitgestapt ben. Maar ja, je moet keuzen maken in het leven. Na aankomst op het CS van Boekarest had ik het appartement snel gevonden omdat ik de instructie had gekregen naar de halte Universitat van de metro te gaan. Vandaar uit liep ik met behulp van Map.me naar het appartement. Tegen 15.00 uur viel ik daar moe in slaap voor een paar uur. Het is een basic appartement gelegen in het centrum. 's avonds wat gegeten, de buurt verkent en naar bed. De overige dagen heb ik het plein waarop de onrusten in 1989 plaats vond bekeken. Evenals een prachtig park, het parlementsgebouw (Het op 1 na grootste gebouw in de wereld) en de villa van Chachescau. Veel indruk maakte de grote gebouwen op mij. Dat betekent dat Roemenië toch een machtig land moet zijn geweest. Maar ook de volksheld van het park waar je vaak tegen de verwaarloosde lanen, paadjes, etc. prachtige planten zag groeien die wel weer goed onderhouden werden. Ook de vele zwervers zowel mannen en vrouwen deden veel met mij. De bittere armoe, de oudjes, vooral vrouwen die van alles proberen te verkopen om nog wat inkomsten te vergaren. Gekleed in lompen, wel vaak in kleding waarvan ik vermoed dat ze van het platteland komen. En dat tussen de jongere generaties met mobieltjes en hippe kleding. En vooral de villa van Chachescau met zijn honderden kamers met pracht en praal. Velen gegeven door grote landen o.a. de Nederlandse koningin. If jou cannot beat them you join them. Of is het omdat ze willen meeprofiteren en niets om de armen geven. De laatste dag heb ik mijn treinreis geboekt naar Moldavië. Hier moest ik overnachten voor de verdere reis naar Odessa. De uren daarvoor heb ik met een nieuwe vriend doorgebracht.

De trein waarop ik stapte was zeer oud, warm, druk, met dronken mannen en vrouwen met kinderen. En een bange jonge Amerikaan die zich afvroeg waarom de mensen allemaal zo boos keken en nors naar hem keken. Van een Engels sprekend Roemeense leerden we dat in het Oosten men pas open en vriendelijk wordt als je elkaar kent. De Amerikaan bleef echter angstig en adviseerde mij om in de coupés te blijven.